این شات تصویری از حضور علی انصاریان و مهرداد میناوند توی ویژه برنامه‌ی آخرین دربی استقلال و پرسپولیسه. برنامه‌ای که کاملاً بدون رعایت پروتکل‌های بهداشتی اجرا شد، حتی با وجود اینکه میناوند حالش خوب نبود و در طول برنامه چند بار این رو به زبون آورد. دو روز بعد از این برنامه میناوند راهی بیمارستان شد، دو روز بعدش هم علائم انصاریان بروز کرد و امروز هیچ‌کدوم‌شون بین ما نیستن.
قصدم این نیست که عوامل برنامه یا خود این دو عزیز رو مقصر بدونم، به زمین و زمان فحش بدم، از آقایونی بنالم که توی واردات واکسن سنگ‌اندازی کردن و می‌کنن و… فقط می‌خوام یک چیز بگم: کرونا با هیچ‌کس شوخی نداره.
تقریباً یک سال از ورود «رسمی» کرونا به کشور ما می‌گذره و قطعاً همه‌ی ما از این اوضاع خسته شدیم. خیلی از ماها شاید روزها و ماه‌های اول سفت و سخت رعایت می‌کردیم، اما حالا شل شدیم و رعایت نمی‌کنیم یا خیلی کم رعایت می‌کنیم. اما کرونای امروز همون کرونای فروردینه. همچنان به‌شدت مسریه، همچنان می‌تونه عوارض شدیدی به جا بذاره و همچنان می‌تونه ما رو داغ‌دار کنه یا داغ ما رو به دل عزیزانمون بذاره. براش فرقی نمی‌کنه قربانیش جوان بیست ساله باشه یا پیرمرد هفتاد ساله. فرقی نمی‌کنه مشهور باشه یا نه. ورزشکار باشه یا نه.
می‌دونم سخته، می‌دونم خسته شدین، می‌دونم دلتون برای دورهمی‌ها، برای پارک و کافه رفتن‌ها، برای مسافرت و خیلی چیزهای دیگه تنگ شده، اما به نظرم لذت گذرای هیچ‌کدوم از این‌ها به اندازه‌ی جون آدم نمی‌ارزه. به اندازه‌ی داغ‌دار کردن عزیزانمون نمی‌ارزه. به اندازه‌ی داغ‌دار شدن خودمون نمی‌ارزه. هیچ‌کس نمی‌تونه مطمئن باشه که اگه مریض بشه، از این بیماری جون سالم به در می‌بره یا نه (که حتی اگه ببره، قطعاً به‌شکلی متحمل هزینه‌هایی شده) و اگه خودش زنده بمونه، آیا اطرافیانش هم می‌تونن از این جنگ سالم بیرون بیان یا نه. هیچ مبتلایی هم قبل از بروز علائم بیماری نمی‌دونه که مبتلا شده، در حالی که در همین مدت می‌تونه ناقل بوده باشه.
این رو هم بگم که این وضعیت قطعاً دائمی نیست. این همه‌گیری هم مثل تمام همه‌گیری‌های تاریخ بشر دیر یا زود تموم می‌شه. پس با جمله‌ی «باید با زندگی همراه کرونا کنار بیایم» خودتون رو گول نزنین و با توسل به همین جمله از میزان رعایت‌هاتون کم نکنین. توی این مملکت ما فقط خودمون رو داریم و خودمون باید حواسمون به خودمون باشه.
و در نهایت، به قول دامبلدور: «دلت برای مرده‌ها نسوزه هری. برای زنده‌ها دل‌سوزی کن… و بیشتر از همه برای اون‌هایی که بدون عشق زندگی می‌کنن.»