افراد در مواجهه با ژانر کمدی دو دسته می‌شوند: کسانی که در مقابلش جبهه می‌گیرند و آن‌ها که از آن لذت می‌برند. من جزو گروه دومم، اما فیلم‌های کمدی سالهای اخیر (چه ایرانی و چه خارجی) بیشتر از اینکه به دلم بنشینند و لبخند به لبم بیاورند، منزجرم می‌کنند. مشکل اصلی این است که شوخی‌های جنسی فیلم‌های کمدی بیش از حد شده‌اند. از آن آدم‌هایی نیستم که با این‌جور شوخی‌ها در فیلم (اگر درست و به اندازه باشند) مشکلی داشته باشم، اما انگار خلاقیت سازندگان ته کشیده و تمام فیلم‌شان را با تکیه به این شوخی‌های می‌سازند.
قصد از این چند خط مقدمه آن بود که بگویم در چنین روزگاری باید قدر فیلم‌های کمدی خوب را دانست. فیلم‌هایی که بدون شوخی‌های رکیک لبخند به لبتان می‌آورند. فیلم‌هایی که حتی اگر شما را به قهقهه نیندازند حداقل در انتها حس خوبی را در وجودتان ته‌نشین می‌کنند.
کارآموز (The Intern) از این دست فیلم‌هاست. فیلم محصول سال 2015 است و من هم همان سال فیلم را دیدم و لذت بردم، اما چند وقت پیش حین یکی از پست‌های نیمه شب دژبانی که یکی از شبکه‌های صدا و سیما دوبله‌ی آن را پخش می‌کرد، فیلم را دوباره دیدم و با وجود سانسورهای زیادش، دوباره یادم انداخت که چقدر دوستش داشتم و قصد کردم معرفی مختصری برایش بنویسم.
داستان فیلم راجع به بِن (با بازی رابرت دنیرو)، پیرمرد هفتاد سالهای است که همسرش را از دست داده و از زندگی بازنشستگی خسته شده و تصمیم می‌گیرد دوباره به دنیای کار برگردد. به همین دلیل برای شرکت نوپا و روبه‌رشدی که در زمینه‌ی فروش آنلاین لباس و محصولات مرتبط با مد فعالیت می‌کند درخواست کارآموزی می‌دهد. بعد از چندین مصاحبه بالاخره این پیرمرد به عنوان کارآموز شرکت انتخاب می‌شود و به سمت کارآموزی موسس شرکت، جولز آستین (با بازی آن هتوی)، منصوب می‌شود. اما موسس شرکت که زن جوان، پر تلاش و بسیار فعالی‌ست اخلاق‌های خاصی دارد و علاقه‌ای به داشتن کارآموز، آن هم با چنین سن و سالی، ندارد. با این حال بِن ثابت می‌کند ارزشمندتر از آن است که به نظر می‌رسد…
بازی دو نقش اول فیلم، رابرت دنیرو و آن هتوی، عالی است. داستان فیلم جذاب است. سرعت اتفاقات مناسب است. روابط انسانی در فیلم خوب پرداخته شده و شخصیت‌ها هم خوب جا افتاده‌اند. در یک کلام فیلمِ حال‌خوب‌کنی است. به خصوص برای خیلی از ما که چنان غرق کارهایمان شده‌ایم که از زندگی عادی غافل شده‌ایم. به خصوص برای آن‌هایی که نمی‌توانند به بقیه اعتماد کنند و کارهایشان را به آن‌ها بسپارند.
خلاصه اگر دنبال فیلمی بودید که ساعتی شما را از دنیای شلوغ اطرافتان جدا کند، به فکر فرو ببردتان و در انتها حس خوبی به شما منتقل کند، کارآموز را ببینید.
پ.ن: فضای شرکتی که جولز آستین تأسیس کرده واقعا جالب و خواستنی است، جوری که دوست داری در چنین شرکتی کار کنی!
لحظه‌ی گیرا: سکانسی که جولز از ترس‌هایش برای بن می‌گوید؛ اینکه می‌ترسد بعد از مرگ کسی را نداشته باشد که کنار او خاکش کنند. گاهی اوقات ترس‌های بشر، با همه‌ی ابهت‌هایش، چقدر کوچک است…
شناسنامه‌ی فیلم کارآموز – The Intern
ژانر: کمدی
مدت زمان: 121 دقیقه
رده‌ی سنی: PG-13 (به چه معناست؟)
سال اکران: 2015
کارگردان: نانسی مایرز (Nancy Meyers)
بازیگران: رابرت دنیرو (Robert De Niro)، آن هتوی (Anne Hathaway)، رنه روسو (Rene Russo)، آندرس هولم (Anders Holm)
بودجه: 35 میلیون دلار
فروش: 195 میلیون دلار
امتیاز IMDb: بر اساس 196092 رأی، 7.1 از 10 – لینک صفحه‌ی IMDb
درصد رضایت بینندگان در سایت Rotten Tomatoes: منتقدان 60 درصد و بینندگان 73 درصد
امتیاز طفره‌زن: 9 از 10
جوایز:
- رابرت دنیرو نامزد Critics’ Choice Movie Awards در بخش بهترین بازیگر مرد کمدی
- آن هتوی نامزد Teen Choice Awards در بخش بهترین بازیگر زن کمدی
- نامزد بهترین فیلم کمدی در Teen Choice Awards
منم این فیلم رو از تلویزیون دیدم ولی خیلی جذبم نکرد که قطعا به خاطر دوبله و سانسوراشه. من به نظر خودم در مورد فیلمایی که از صداوسیما میبینم هیچ اعتباری نمیدم و باید فیلما رو دوباره و کامل ببینم. حالا که تعریفشو کردی واجب شد یه بار دیگه ببینم.
آره سانسور زیاد داشت. من دفعه‌ی اول زبان اصلی دیدم و این بار می‌دیدم چقدر سانسور شده بود. مثلا رابطه‌ی بن با اون خانوم ماساژوره رو کلا در آورده بودن که خب توی فیلم اصلی به روند نرم فیلم کمک می‌کرد.